Na haar onderduikperiode tijdens de tweede wereldoorlog werkte zij jarenlang samen met haar zuster, haar echtgenoot en haar vader aan de (weder)opbouw van Domp bv, importeur van piano's, vleugels en electronische orgels. In de eerste 15 jaar na de oorlog nam ook de detailhandel een belangrijke plaats in. Na haar pensionering ging een lang gekoesterde wens in vervulling: Zij stortte zich op het pottenbakken. In deze kunstvorm kon zij haar artistieke talenten uitleven. Lissy begon eenvoudig: Handgevormd aardewerk en steengoed. Al snel ging ze echter over op porselein, daartoe aangezet door haar leermeesteres, Babs Haenen. Mèt haar vorderingen op het gebied van de vormgeving groeide de wens, zelf haar glazuren samen te stellen. Om dat goed te kunnen doen moest zij zich verdiepen in de scheikundige processen die bij de (kleur)vorming van glazuren een rol spelen. Op een leeftijd waarop velen dat niet meer serieus zouden overwegen, kende Lissy geen twijfel: Gewoon aan het studeren slaan. Het resultaat van die studie is maar al te duidelijk in haar werk. Dat zij in ruime mate over talent beschikte was al gebleken in de periode voor de oorlog waarin zij in haar eigen atelier ("Eldo") met een aantal medewerksters tassen ontwierp en produceerde. De ontwerpen waren dermate oorspronkelijk en de uitvoeringskwaliteit zó goed, dat zij zelfs via Maison de Bonneterie aan de koningin leverde!